Trauma's slapen niet, ook niet na de dood. Ze blijven een vruchtbare bodem zoeken om in te kunnen worden opgelost, in de kinderen of in volgende generaties - Dawson Church

Een omslag in mijn leven

Op mijn 24e maakte ik een bom-aanslag op Bali mee en ik werd beroofd in Combodja, mijn neefje overleed aan kanker toen hij 11 was en mijn andere neefje werd geboren en bleek een zorgintensief kind te zijn. Door de bomaanslag ging ik ineens getraumatiseerd van Bali naar huis.

Wat nu…

Het was worstelen en nooit voelde ik me écht vrij en blij. Na mijn 1e bevalling kreeg ik een postnatale depressie. Toen ik de moed had verzameld voor een 2e kind, viel ik nog een keer ik het zwarte gat. Ik bikkelde zo goed en zo kwaad als het ging door.  Toen mijn kinderen 4 en 2 waren was ik continue overprikkelt was en kon alleen maar boosheid voelen in mij.  Ik voelde geen JOY. En god wat waren mijn kinderen schattig en mijn man zorgzaam.

Allebei mijn kinderen zijn gepest

Zulke leuke kinderen en toch werden ze allebei gepest op de basisschool. Hoe kan dat? Deze vraag hield mij bezig.

Als wij als ouders onze stenen oprapen, hoeven onze kinderen het niet te doen. 

Het ging niet goed een tijdje terug met onze tienerdochter en ik zei tegen mijn man:
‘ Wij moeten aan de bak.’
Hij ging mee 🙌
Nu hoeft zij de dynamiek die er tussen ons was niet meer te dragen. Dat is onze taak en niet die van haar!
Het gaat weer goed met haar.
Ik ben zo trots op haar en zij mag haar eigen leven leiden.
Eén van de uitspraken die mij zo zijn bij gebleven tijdens de training systemisch coachen is:
‘ Als wij ouders onze stenen oprapen, hoeven onze kinderen het niet meer te doen. ‘
Loop jij als zoon of dochter vast en willen je kijken naar wat er mogelijk speelt, wat jij probeert op te lossen?
Je bent welkom!